Demotywacja - czy to koniec

Piątek, 5 lipca 2019 · dodano: 05.07.2019 | Komentarze 2

Muszę przyznać, że taki wilk (wilk.bikestats.pl) ma świetny talent do demotywowania innych. Nic, tylko pogratulować i życzyć dalszych sukcesów.
Minęło 5 dni od momentu powrotu z Mazur, z Świękitek. Myślałam żeby już we wtorek no może maksyalnie w środę wskoczyć na rower. No ale niestety w poniedziałek poczytałam odpowiedzi na swoje pytania o regenerację. I właśnie te wilkowe spowodowały że zaczęłam patrzeć na to wszystko zupełnie inaczej. Kręcenie przestało mnie bawić, a to co osiągnęłam z tak wielkim trudem zostało... zniszczone kilkoma prostymi słowami wilka. I nie tylko zresztą jego, ale to on właśnie napisał... troszkę za ostro i za dużo. Jego słowa przekroczyły wszelkie możliwe granice.
Minęło kilka kolejnych dni i nadal odczuwam nie radość - ale wielki smutek, rozgoryczenie i ŻAL że tak wiele dałam z siebie, tak wiele zrobiłam a to... A to w ogóle nie tylko nie zostało docenione to zostało wyzwane od... szkoda gadać i pisać, pewne wątki są nadal na forum podróże rowerowe.info - można sobie wejść i poczytać.
Jak bardzo jest źle? Bardzo. Na tyle, że tylko jakaś niewidzialna ręka zatrzymała mnie przed wyrzuceniem z kilograma różnych medali, odznak uzyskanych za różne maratony - przed wylądowaniem w koszu na odpady metalowe. Ale już nie wiszą tam gdzie wcześniej.

Także ten... odpadam. Czuję się bardzo źle. Zamiast radości po ultra, po jakby nie było 399 kilometrach po górkach czuję wielką depresję, czuję się przygnieciona do ziemi i nie mam ochoty na nic. Rower... stał się dla mnie symbolem nienawiści wobec mnie samej. Symbolem przegranego maratonu. Symbolem tego, że jestem gorsza od innych.

To chyba już ostatni mój wpis tutaj na BS. Więcej ich nie będzie.