Strasbourg - treningowo do Fort De Mutzig

Niedziela, 20 października 2024 · dodano: 20.10.2024 | Komentarze 0

Strasbourg - Mutzig
AVG: 22.34 km/h
MAX: 64.95 km/h

Wychodząc z mieszkania byąłm naładowana energią po czubek nosa i jeszcze powyżej. Niestety to wrażenie było chwilowe, ta dobra energia była po prostu wzgórzem węglowodanowym, które niedługo po wyruszeniu zaczeło opadać i kilka kilometrów dalej Organizm powiedział mi, że on nie chce jechać a w oggóle to może zrobić jakieś roztrenowanie już albo co... Jasssne. Dorzuciłam węgli, ruszyłam dalej i po 30-40 minutach wrażenia uległy zmianie, Organizm zaczął jechać tak jakby nic wcześniej się nie wydarzyło.
W drodze do Fortu jakimś dziwnym trafem poleciałam górą wytyczonej wcześniej trasy czyli jechałam w zasadzie "pod prąd". Jednak traska była poprowadzona wzdłuż jakiegoś kanału więc jechało mi się znakomicie, cisza, spokój, jako tako nawet i dobry asfalt w większości. Chociaż co jakiś czas były mostki na których trzeba było ustępować pierwszeństwa samochodom, a nawet ktoś postawił sygnalizację - która oczywiście była ignorowana przez rowerzystów. Bo po co stać i przepuszczać powietrze? :)
Do 2x kilometra jechało mi się znakomicie. Po czym wleciałam do jakiegoś miasteczka, jeden skręt, drugi i... ściana. Taka wiecie, 10%. I wiedziałam, że aż do Fortu będzie już pod górę i trzeba będzie pedałować z większą mocą. Na szczęście węgli było pod dostatkiem, tak więc pomimo trudu i potu spokojnie wdrapywałam się coraz wyżej i wyżej i wyżej... Podziwiając widoki, jakie się dookoła roztaczały. Przypomniał mi się nawet Zlot w Czechach, chociaż tak podjazd był w 95% w lesie, a tu obiegał on wzgórze, na którym znajdował się ów Fort De Mutzig. Ostatnie 2 kilometry były takim "ta-dam!" - jeszcze większe kąty nachylenia i kierujący autami, którzy - w przeciwieństwie do polskich - spokojnie i grzecznie czekali jadąc sobie z tyłu za mną, patrząc jak podjeżdżam z oszałamiającą prędkością 7-10 km/h pod górę.
U celu podróży udałam się na zwiedzanie Fortu sądząc, że będzie to jeden bunkier i jego wnętrzości podziemne czy coś takiego. Okazało się jednak, że jest to cały labirynt i że niemcy umiały wybudować coś podobnego do "Ouvrage" jakie składały się na Linię Maginota kilkadziesiąt lat później. Chociaż w sumie to Francuzi kopiowali to co zrobili niemcy ;)
Po wyjściu z fortu miałam już trochę dosyć. Ale najlepsze było tuż tuż przede mną - zjazd w dół z górki, gdzie kilkakrotnie przebiłam 50 km/h ale rekordem było 65 km/h. Byłoby nawet jeszcze więcej, ale Francuzi nie umieją w prowadzenie bezpiecznych dróg i KONIECZNIE muszą robić na jezdni jakieś pasy spowalniające czy inne cuda-wianki nie wiedząc chyba, że rowerzyści potrafią wjechać w zakręty znaaaacznie szybciej niż samochody ;) Ale tak poważnie, serio? TRZY szerokie pasy wyboiste na jezdni walnąć bo... jest zakręt? Serio???
Droga po obiedzie była super. Jechałam bardzo szybko normalnie jakby moje nogi w jakiś dziwny sposób zostały odblokowane. Jakby przedwczoraj wcale nie miały dosyć (nie wiem czemu do tej pory). Te znakomite starty na sygnalizacjach, te przyspieszanie - czułam że te treningi mają sens, że coś się dzieje. Na koniec pod blokiem czułam niedosyt i czułam, że mogłam dzisiaj znowu walnąć "setkę". Ale może taki nieco krótszy dystans wcale nie będzie zły i nie skatowanie się do zera - jak podczas poprzednich wyjazdów weekendowych - wcale nie będzie takie złe.
Natomiast widzę wyraźnie, że na Raptobike'u nie jestem w stanie trenować w tym mieście, bo jest za dużo wyrw. W tej chwili nie mogę już jeździć bocznymi "bezpiecznymi" dla rowerzystów uliczkami bo są nierówne, bo są tam WYRWY w nawierzchni, łaty na łacie i do tego śmieszynki rowerowe są prowadzone przy pomocy ekierki! Serio! Jeśli u nas w Polsce skarżyliśmy się na to naszym projektantom i naszym Pełnomocnikom udawało się coś zdziałać - to tu Francuzi nie umieli NIC z tym zrobić i NIC nie wywalczyli.